poniedziałek, 25 listopada 2013

Skutki ostatnich decyzji.


"Czego nie wiemy, potrzebne nam właśnie, 
a to, co wiemy, nie przyda się na nic"
Johann Wolfgang von Goethe

          W życiu nic nie można przewidzieć na sto procent. Zawsze wydarza się coś, co nas całkowicie zaskakuje. Niespodzianki losu bywają kapryśne i potrafią sporo namieszać. Na plus, albo minus, to zależy od tego, czego tak naprawdę potrzebujemy. Przecież nie jesteśmy nieomylni nawet w kwestii własnych wyborów, zawsze coś wychodzi nie tak. Lecz w końcu dostrzegamy, że nic nie jest po „nic” i wszystko ma jakieś ukryte dno, które po pewnym czasie nas dopada. Czasami pozwala ono odbić się i ponownie wypłynąć na powierzchnie, bywa też tak, że w warstwie mułu zamieniamy się w nikomu nie potrzebny wrak. Jak było z Malfoyem? Tego jeszcze nie wiedział, ale miał nadzieję, że wkrótce się dowie. 
          Malfoy od dziecka był kilku faktów pewien. Że nigdy nie tknie fasolki, że fretki to najobrzydliwsze stworzenia, że jego pasją jest quidditch i że szlamy razem z mugolami to gorszy podgatunek. Tak mu wpajano, więc w końcu sam zaczął się tymi ideologiami się kierować. Co więc teraz robił z tą szlamą w tym obskurnym barze? Nie miał pojęcia. Mimo to, nie przyszło mu do głowy, żeby ją zostawić i wrócić do domu. Dlaczego? Nie wiedział. Poza tym, jakie to miało teraz znaczenie?


 - Za co teraz pijemy? - zapytał, podnosząc do ust kolejny kieliszek.
 - Za gacie Merlina - rzuciła i trochę zamglonym wzrokiem przyjrzała się płynowi pod światło padające z niebieskiego reflektora.
Uniósł brwi w zdziwieniu, ale skinął głową.
 - I wiesz, co on mi powiedział? Że to do niego należy stanowisko reprezentacyjne i żebym zapięła bluzkę. A ja wtedy miałam na sobie koszulkę bez guzików.
 - Jakiś idiota - stwierdził. Szczerze mówiąc, nie rozumiał sensu jej wypowiedzi i zastanawiał się czy ona w ogóle go ma. Ale słuchał jej uważnie, jakby od tego coś zależało, choć jeszcze nie wiedział co. Sam też mówił od rzeczy, bez ładu i składu, ale patrząc na puste kieliszki na ich stoliku nie powinien się dziwić, że nie panuje nad językiem. To, że siedział tutaj z Granger po piątej kolejce przestało mieć znaczenie.


 - Wiesz co? To dziwne. Przez całe cztery lata nie widziałam cię ani razu, a w ciągu dwóch dni już dwa. Sam musisz przyznać, że to nienormalne - zaśmiała się i ponownie zatoczyła. On sam nie był najlepszej formie, a okazało się, że Granger ma o wiele słabszą głowę. Po Ognistej Whisky i wódce wypitej w jakimś niewielkim barze nie pamiętała nawet gdzie znajduje się jej mieszkanie. Odetchnął z ulgę, gdy wreszcie posadził ja na fotelu w salonie. Z braku innych propozycji, stwierdził, że najlepiej będzie, gdy przenocuje u niego.
 - Tak, to jakieś fatum - westchnął, rzucił buty w kąt i uważnie jej się przyjrzał. Miała zamglony wzrok, ale też świetny humor i w tym momencie cicho chichotała. –Choć chyba minęliśmy się kilka razy w Ministerstwie.
 - Dlaczego właściwie mnie tu przyprowadziłeś?
 - Też się nad tym zastanawiam - usiadł na sofie i zaczął rozcierać sobie ramię, na którym wcześniej opierała się dziewczyna. Przytarganie jej tutaj, nawet przy użyciu teleportacji nie było łatwym zadaniem.
Hermiona tymczasem zamknęła oczy i zsunęła się nieco z fotela. Jej potargane włosy zasłoniły część trochę zaczerwienionej twarzy. Wyglądała teraz tak jakoś żałośnie i… słodko? Nie, nie, na pewno nie wyglądała słodko. Nie było w niej nic uroczego. Chcąc się w tym utwierdzić poszedł do łazienki nie zaszczycając jej spojrzeniem. Umył ręce i twarz, stwierdzając przy tym, że ta ostatnia rudowłosa dziewczyna zostawiła szczoteczkę. Jak jej było? Lindy? Delia? A może Clarissa? Jej imię wyleciało mu z głowy i wcale nie chciał sobie go przypomnieć. Gdy wrócił do salonu Granger już spała. Jej pierś rytmicznie falowała i przez chwilę się w nią wpatrywał, ale zaraz się opanował. W głośnym westchnięciem podszedł do niej, zarzucił jej dłoń na swoją szyję i podniósł ją. Nie była lekka. Ale na szczęście udało mu się ją przenieść na łóżko bez żadnych upadków. Dopiero, gdy ją położył dotarło do niego, że zaniósł Granger do swojego łóżka. Cholera, teraz będzie musiał spać w pokoju gościnnym. A niech to! Po co w ogóle on tutaj tą szlamę przyprowadził? Gdzie się podział jego honor?
 - Boję się - usłyszał jej cichy szept, kiedy już doszedł do drzwi.
 - Czego?
 - Bellatriks - jęknęła słabym głosem. Ach tak, to był w stanie zrozumieć. Ostatnim razem, gdy tu była jego ciotka okrutnie ją torturowała. Zdawał sobie sprawę jak skuteczne i bolesne te katusze potrafiły być. Tak, on też doskonale pamiętał ten dzień. Dlatego właśnie, trochę rozumiejąc jej obawy, choć były irracjonalne podszedł bliżej łóżka - Zostaniesz tu ze mną?
Przez chwilę się wahał. Naprawdę chciał ją opieprzyć i wyrzucić na zbity pysk. Ale zaraz potem przypomniał sobie, że on sam tu ją przyniósł. Więc, gdy już rozkazał rozumowi zamknąć się, położył się obok niej.
 - Po co mnie tu przyprowadziłeś? - spytała cicho bawiąc się końcem poduszki. Teraz mógł już się zgodzić z tym, że mimo wszystko Granger w tej chwili wyglądała uroczo. Choć nadal miała nieco zamglone spojrzenie, to w jej oczach dostrzegł niespotykane ogniki, które tańczyły w nikłym świetle lampy stojącej z drugiej strony łóżka. Leżała odwrócona do niego i uważnie mu się przyglądała. Nagle opanowała go chęć by jej dotknąć, ale powstrzymał się.
 - Bo nie wiedziałaś gdzie mieszkasz - stwierdził, starając się by jego głos zabrzmiał jak najbardziej obojętnie - Jakie smutki chciałaś zatopić?
Widział jej wahanie i smutek na twarzy. Mimo półmroku dostrzegł jak ręką ociera łzę.
 - Ron mnie zdradza - wyrzuciła z siebie, czekając na jego reakcję.
 - Żartujesz? Ten rudzielec wyrwał jakąś inną… - umilkł, gdy dostrzegł jej szklące się oczy. Chyba nie powinien w tym momencie wyrażać swojego zdziwienia jak rudemu udało się poderwać jakąś inną laskę - Dupek. Widocznie tak miało być.
 - Nie sądzę - burknęła - ale co ty możesz o tym wiedzieć. Draco Malfoy, człowiek o sercu z kamienia niezdolny do jakichkolwiek wyższych uczuć.
 - Hermiona Granger, przyjaciółka Pottera, panna Ja - Wiem - Wszystko - Najlepiej.
 - Widocznie nie wiem - przez jej twarz ponownie przemknął smutek. Nie wiedział, co powiedzieć. Przez chwilę panowała krępująca cisza, a przynajmniej jego ta cisza bardzo krępowała.
 - Może właśnie na to zasługiwałam - szepnęła cicho i odwróciła się do niego plecami. Wydawało mu się, że słyszał jej cichy szloch, choć nie był tego pewien. Nie wiedział też, dlaczego właściwie to powiedział. Ani dlaczego zrobił to, co zrobił. Po prostu nie potrafił się oprzeć, nie widział innego wyjścia jak tylko zrobić właśnie to.
Podniósł się na łokciach, przysunął bliżej ku niej, tak, że niemal stykali się ciałami i szepnął jej do ucha.
 - Nie zasługujesz na to. Rudzielec po prostu nie docenił, jak wyjątkową kobietę miał przy sobie.
Przez chwilę rozważał swoje słowa, zastanawiał się, dlaczego w ogóle padły, lecz później, kierowany czystym odruchem pocałował płatek jej ucha. Później policzek, brodę, szyję…
Gdy gwałtownie się odwróciła i chciała zaprotestować wpił się w jej usta, czując jej słodki smak, ręką gładząc jej włosy. Czuł, jak z każdą sekunda jej opór malał, aż w końcu całkowicie znikł. Chłonął ją całą. Jedną rękę wplątał we włosy, drugą wodził wzdłuż jej talii, gładząc jej plecy, udo, brzuch. Obięła go rękami, jeszcze bardziej przyciskając do siebie. Czuł, że cała drżała. Jego również przeszedł dreszcz.
 - Nie powinniśmy tego robić - szepnęła, gdy Draco całował jej szyję.
 - Jeśli chcesz, żebym przestał, to przestanę. Wystarczy jedno słowo.
Delikatnie, niemal niewyczuwalnie pokręciła przecząco głową. Jej ciało ogarnęło podniecenie, jakiego wcześniej nie czuła. Każdy skrawek jej ciała domagał się pieszczoty, lecz mimo to z największym trudem wyszeptała.
 - Jutro będziemy tego żałować.
Draco podniósł głowę, spojrzał jej w oczy i gładząc jej policzek powiedział.
 - Na razie jest dzisiaj.


         Obudził ją gwizd czajnika. Nie otwierając oczu uśmiechnęła się, gdy dotarło do niej, że dziś jest niedziela. Wolny dzień. Ktoś krzątał się w kuchni i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, gdy pomyślała, że to Ron robi śniadanie, by ona mogła dłużej pospać. Czasami naprawdę był idealnym chłopakiem. Leniwie przekręciła się na drugi bok, wdychając cudowny aromat kawy.
Miała dziwny sen, wręcz koszmar. Ron ją zdradził, a ona upiła się z Malfoyem i… bzdury. Ron nigdy by jej czegoś takiego nie zrobił, była tego pewna. Miała nadzieję, że ich związek znowu zacznie wychodzić na prostą. Czyż po tym wszystkim co przeżyli, nie zasłużyli na odrobinę szczęścia? Zasłużyli i od teraz miała zamiar czerpać z życia pełnymi garściami. Może Ron miał rację i rzeczywiście za długo przesiadywała w pracy. To ją dotknął pracoholizm, co było dziwne, gdyż to ona zawsze potrafiła we wszystkim zachować umiar. Zgubiła się gdzieś po drodze, ale miała nadzieję, że wreszcie weszła na właściwą ścieżkę. Nie miała zamiaru się poddać rutynie. Chciała zacząć ten wolny dzień razem ze swoim ukochanym.
Miękka, satynowa pościel delikatnie ocierała się o jej nagie ciało. Nagle zamarła. Dlaczego była naga? Poduszka i kołdra była zdecydowanie za miękka. Po za tym nie miała w domu satynowej pościeli, bo Ron był na nią uczulony. Ale to z całą pewnością była satyna. Zaniepokojona otworzyła powoli oczy i zaraz je zamknęła.
 - To niemożliwe - szepnęła cicho i jeszcze raz uchyliła powieki.
Cholera jasna! Wszystkie wydarzenia z ubiegłej nocy, ba nawet z ubiegłego dnia przytłoczyły ją. Było tak, jakby podczas snu chciała wyprzeć je z pamięci, ale niestety jej się to nie udało. Podniosła się i mimo pulsującego bólu głowy starała się trzeźwo myśleć. Gdyby wczoraj nie zachowała się tak beznadziejnie i tak samo jak teraz była trzeźwa, nic z tych rzeczy by się nie wydarzyło. Na Merlina, nawet jeśli wypiłaby 100 litrów ognistej nic takiego nie powinno się wydarzyć. Każdy szczegół na nowo odradzał się jej głowie i w tym momencie jedyne czego chciała, to zapaść się pod ziemię.
Stukot dochodzący z kuchni - a przynajmniej tak jej się wydawało - przywrócił jej rozbiegane myśli na ziemię. Musiała stąd iść. Tak, z całą pewnością nie mogła tu zostać ani chwili dłużej. Lekceważenie porannego kaca w tej sytuacji okazało się bajecznie proste. Dość szybko ubrała się i na palcach wymknęła się z pokoju. Próbowała się deportować, ale widocznie Malfoy nałożył zaklęcie antydeportacyjne na dom. Musiała wyjść na zewnątrz. Jak najciszej się dało zbiegła ze schodów i zatrzymała się przy otwartych drzwiach, zapewne kuchni. Wyjście było dokładnie naprzeciwko niej więc pobiegła w jego kierunku. Jeszcze kilka kroków i wróci do domu. W tej chwili nie pragnęła niczego więcej. Nawet jeśli Rona tam nie będzie chciała ponownie znaleźć się w swoich pustych ścianach.
 - Granger, co ty robisz? - usłyszała donośny, lecz zimny głos. Odwróciła się z lekkim strachem i spojrzała na niego. Stał jedynie w spodniach, z potarganymi włosami oraz niebieskim kubkiem w ręku i przypatrywał jej się z uwagą, a w jego oczach zauważyła groźne iskierki.
 - To co powinnam, wychodzę. Nie powinieneś mnie tu przyprowadzać. Przepraszam - powiedziała i zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć zamknęła za sobą drzwi i deportowała się.
Przez chwilę wpatrywał się w miejsce, w którym kilka sekund temu stała, by w końcu rzucić kubkiem o ścianę i patrzeć jak ciemna ciesz pokrywa boazerię na ścianie. W końcu wściekły zniknął w pokoju. Miał już dość tego dnia, choć nie było jeszcze nawet siódmej. Na Merlina, nie wytrzyma jak się nie napije!


         Prysznic nieco ją orzeźwił. Chociaż do tej pory nie mogła pojąć, dlaczego wplątała się w tak idiotyczną sytuację i co stało się z jej rozumem skoro wyszło jak wyszło, to przynajmniej zaczęła nieco trzeźwiej myśleć. Jak na złość, mimo tego, że była wtedy całkiem pijana, pamiętała każdy, nawet najmniejszy urywek wczorajszego wieczora i… nocy. Niestety nie udało jej się tego zapomnieć, choć chyba tego w tym momencie chciała, cóż czarna dziura byłaby lepsza niż wspomnienie. Na samą myśl o tym na jej twarz wstąpiły rumieńce.
Spojrzała na zegarek. Mimo, że było dopiero wczesne popołudnie, wiedziała, że już nigdzie nie wyjdzie. Nie miała na to siły ani ochoty i przecież musiała zastanowić się, co teraz ma zrobić. Była w kompletnym proszku. Przez chwilę chciała nalać sobie wina, ale zadowoliła się gorącą herbatą.
Rona nadal nie było. Miała okropne wyrzuty sumienia względem niego, a argumenty typu: miałaś do tego prawo, on zrobił wcześniej to samo, nie trafiały do niej. Czuła do siebie okropny wstyd i nie wiedziała jak ma teraz z tej sytuacji wybrnąć. Po raz kolejny od dwóch dni była w czarnej dziurze.


         Znowu obudził ją gwizd czajnika. Przewróciła się na bok i niepewnie rozejrzała wokoło. Leżała na sofie tym razem w swoim mieszkaniu, otulona kocem, widocznie musiała zasnąć. Gdy dobiegł do niej dźwięk przesuwanych naczyń ponownie się zaniepokoiła. Przedtem nikogo tu nie było. Ale skoro nie jest sama to, kto… Odetchnęła, gdy zauważyła bordową bluzę Harrego z żółtą plamą na rękawie po jakimś specyfiku Georga leżącą na fotelu. Mogła się spodziewać, że Ginny albo Harry złożą jej wizytę, w końcu wczoraj miała iść do nich na kolację. Miała cudownego przyjaciela, doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Harry zawsze potrafił ją wysłuchać, choć w tym momencie wolałaby zobaczyć się z Ginny, ona na pewno coś by jej doradziła, w końcu tu chodziło o jej rodzonego brata… Zaczęła zastanawiać się, czy powinna przyjacielowi wszystko powiedzieć. Czy wzmiankę o zdradzie zarówno chłopaka jak i jej miała zataić? Nie… Będzie lepiej jak w końcu komuś o tym powie, a zdawała sobie sprawę, że Harry doskonale się do tego nadaje. Ale jak miała powiedzieć, że poszła do łóżka z jego największym wrogiem? Może trochę przesadziła, określając Malfoya wrogiem, ale właściwie nie mogła go nazwać inaczej. Mimo, że od czasu bitwy o Hogwart nie utrzymywali żadnych kontaktów i nigdy więcej arystokrata nie wchodził im w drogę, to ciągle był właśnie wrogiem. Kimś, z kim za nic w świecie, nawet po pijaku nie szło się do łóżka. Więc co jej odbiło? Cholera, Harry wykpi ją, wyśmieje, a potem doda, że sama swoim zachowaniem usprawiedliwiła postępek Rona i jest temu tak samo winna, bo jakby na to nie patrząc, on przecież nie przespał się z dajmy na to, Pansy Parkinson.
Zaraz jednak przywołała się do porządku, Harry nigdy by tak nie powiedział, tego była pewna. W końcu znała go już jedenaście lat. To całkiem spory fundament pod przyjaźń, jaką udało im się zbudować. Ale może lepiej było by, gdyby wiadomość gdzie spędziła wczorajszą noc zataiła przed nim? W końcu nikt się o tym nie dowie, o ile Malfoy nie wypapla, ale o to się nie bała, bo przecież, jakby na to nie patrząc psuła mu reputację swoją brudną krwią.
Właściwie to Ron zdradził ją pierwszy, więc to on ponosi największą winę i odpowiedzialność, nie ona. A więc postanowione, zabierze swój sekret do grobu i nikt się o tym nie dowie, dzięki czemu wszyscy będą nico szczęśliwsi.
        
         Odgłosy w kuchni ucichły.
 - Harry? - zawołała i usiadła otulając nogi szczelnie kocem. Coś zatłukło się w korytarzu i gdy spojrzała w tamtą stronę jej serce najpierw na kilka sekund zamarło, by potem zacząć bić trzy raz szybciej niż normalnie, gdy w drzwiach zamiast czarnej czupryny zobaczyła rudą z dwoma kubkami w ręku. 

41 komentarzy:

  1. no dobra, to albo Ginny albo Ron, podejrzewam tego drugiego, ale nie jestem pewna; myślę, że Hermiona źle zrobiła wymykając się od Malfoya w takich sytuacjach dobrze byłoby pogadać, ale poniekąd ją rozumiem

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobrze kombinujesz, ale nie zdradzę Ci kto przyjdzie, żeby nie zrobić nikomu zawodu :)
      Hermiona bo wiedziała, że wieczór był pomyłką. Nie zamierzam wprowadzać zbyt dużo lukru, wcale nie będzie między nimi kolorowo i minie jeszcze sporo czasu kiedy naprawdę zaczną widzieć w sobie coś więcej.
      Bardzo dziękuję Ci za komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  2. Bardzo, bardzo dobre! ;) Masz kobieto talent. Cieszę się, że to już za nimi. Teraz Draco ma zachwianą ambicję, a to nie dobrze. Od niego nie wychodzi się ukradkiem, to on wychodzi niepostrzeżenie. Czekam na więcej

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj tak, teraz Draco ma problem, tym bardziej, że nie będzie wiedział jak się zachować. Będzie się działo :)
      Bardzo cieszę, że rozdział Ci się spodobał i pozdrawiam serdecznie :)

      Usuń
  3. stawiam na Ginny, bo skad Ron miałby bluze harrego? ok to nie jest bajlepszy argument, ale i tak jestm za Gin. paczątek idealny, ale reszta mniej. nie chodzi mi oto, z eźle napisane, tylo nie chciałm, żeby uciekała.
    chciałabym pisać tak jak ty . . . i miec taki szablon. musze sobie zro... o czym to ja? aha. jetses super bla bla bla. juz to wiesz.

    pozdrawiam i oby tak dalej xD
    ~gumisiek98

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszystko wyjaśni się w kolejnym rozdziale :) Cieszę się, że Ci się spodobało i bardzo dziękuję za komentarz :)

      Usuń
  4. Szkoda, że Miona uciekła od Draco,
    Ale ich konfrontacja będzie ciekawa.

    czekam na kolejny,
    pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Och tak, choć według mnie będzie ona dziwna, bo tak naprawdę oboje nie będą wiedzieli co sobie nawzajem powinni powiedzieć. Ale to wszystko dopiero w następnym rozdziale :)
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  5. Jesteś druga osoba u której zauważyłam ,że jestem dwa rozdziały do tyłu.Co się ze mną stało?
    Ale to nic. Szybciutko nadrobiłam.
    Miło mi się czytało.
    Hermiona nie powinna wychodzić od Dracona. A ten rudzielec to stawiałabym na Rona.
    Czy mi się wydaje czy ty piszesz coraz lepiej??
    Czekam z niecierpliwością na następny.
    Weny :**

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jesteś kolejną osobą która twierdzi, że Hermiona nie powinna uciekać. Ale ja, piszą ten rozdział nie wyobrażałam sobie tej sceny inaczej. Według mnie wspólne śniadanie czy wylegiwanie na łóżku było by za słodkie i totalnie inne od ich zwykłego zachowania, a o to mi nie chodziło :)
      Co do pisania, to ciągle się szkolę.
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  6. Kurde !!! To było genialne !!! <3
    Dlaczego ona od niego wyszła? !!!! Draco bez koszulki ? *.* awwww <3
    Mam nadzieję, że ta ruda czupryna ot czupryna Ginny....:P
    Jestem ciekawa czy w koncu coś miedzymy doszło, czy to był jakiś sen ;D;D <3
    Pięknie napisane !!! życzę weny i czekam na kolejną notkę :*:*:*:*:

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie, nie to nie był sen :)
      Jeszcze będą okazję w których Draco będzie pojawiał się bez koszulki, ale dopiero później :) Narazie muszą uporać się z tym co zaszło :)
      Bardzo dziękuję za komentarz, a wena jak najbardziej by się przydała :)

      Usuń
  7. Oo, nie spodziewałam się, że to się tak skończy. Myślałam, że trochę sie napiją, a potem Miona odzyska swoj rozum i sobie pójdzie. No i poszła, ale do baru i to w jakim towarzystwie! W sumie, nie dziwię jej się. Sam bym nie narzekała :).
    A to, co działo się potem... Miałam całyc zas szeroki uśmiech na twarzy, który jednak zbladł kiedy uciekła. A szkoda, ja bym z chęcią popatrzyła na Dracona krzątającego się w kuchni bez koszulki <33
    Niemniej, czekam na ich rozmowę na ten temat i kolejną akcję ^.^
    Hmm, mam nadzieję, że ta czupryna jest Ginny, bo nie zniosłabym Rona xD. Ponad to, niech ktoś mu przywali... nawet tak dla zasady i niech ktoś walnie Mionę, żeby go zostawiła, haha xD
    Pozdrawiam ciepło i życzę weny! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Draco bez koszulki.... cóż jeszcze będą ku temu okazję, ale trochę później :) Co do ich rozmowy na temat tej jakże interesującej nocy, na pewno się ona odbędzie, ale będzie dla nich bardzo krępująca, bo tak naprawdę oboje nie wiedzą co sobie powinni powiedzieć.
      A Ron, cóż widzę, że każdy skazał go na "śmierć", ale w następnym rozdziale okaże się, że naprawdę na to nie zasługuje. Hermiona naprawdę bardzo go kochała i nie łatwo będzie się jej pogodzić z tym, że ją zdradził. Choć jego zachowanie da się w pewnien sposób wyjaśnić, ale już nic więcej nie zdradzę :)
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  8. Nie uwierzysz ! Czarna Dama musiała to przeczytać jeszcze raz!!!!! ;D xD i wiesz co? Przeczytam to chyba raz trzeci ! <3 <3 <3 EXTRA to było !

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo cieszę się, że tak ten rozdzial Ci się spodobał :)

      Usuń
  9. Oczywiście genialne. W pewnym momencie dwa razy powtórzyłas "się" i z tego co kojarzę "nie" z przymiotnikami piszemy osobno. Chociaż sama popełniam pełno błędów za które mi wstyd, swoją drogą. Jesteś genialna, naprawdę świetny opis postaci, świetnie piszesz. A propos opisu postaci wiadomo, że tą postacią jest Ron właśnie ze względu na fenomenalny opis zachowania Hermiony. Naprawdę jesteś genialna. Pisz, pisz i jeszcze raz pisz.
    granger-land.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "nie" z przymiotnikami piszemy łącznie. Przepraszam, lapsus :)

      Usuń
    2. Bardzo dziękuję za komentarz, wiem, że nie jestem nieomylna, a interpunkcja jest moją zmorą, ale staram się pisać jak najlepiej i jak najbardziej poprawnie. Co do rudej czupryny, to nic nie zdradzę, wszystekiego dowiesz się w kolejnym rozdziale :)

      Usuń
  10. O nie!! Mam tylko nadzieję, że to nie ten palant Ron!!
    Piękna noc z Draco....:)!!! Rodział świetny!

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dziękuję za komentarz :)
      Dlaczego wszyscy tak bardzo nie lubią Rona? Oczywiście ta historia najbardziej dotyczy Malfoya i Granger, ale również Ron jest w nią wpleciony i jeszcze wiele razy się pojawi.
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  11. Aj warto było czekać na taki rozdział!
    Wylądowali razem w łóżku mogłam podejrzewać, że prędzej czy później tak się stanie.
    Nie sądziłam tylko, że tak szybko.
    Wielka szkoda, że Hermiona zdecydowała się tak szybko uciec.
    Spodziewałam się jednak czegoś innego, ale może to była właściwa decyzja?
    Da ona Draconowi trochę czasu do namysłu?
    Na pewno tego potrzebuje.
    No i ta końcówka.. czyżby ten zdradliwiec Ron ją odwiedził?
    Aj w kościach mi sie to nie podoba!
    I oczywiście czekam na ciąg dalszy!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mimo tego, że to zdarzyło się dość szybko wcale nie mam zamiaru lukrowac tej historii i w kolejnych rozdziałach napewno nie wyznają sobie miłośći. Wszystko będzie biegnąć powoli, swoim rytmem, tak aby każde z nich mogło do tego uczucia dojrzeć.
      Co do tego tajemniczego gościa, to wszystko okaże się w kolejnym rozdziale :)

      Usuń
  12. No w takim momencie koniec? ;___;
    nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału. zżera mnie ciekawość
    pięknie opisałaś caly wieczór Miony i Dracona
    Pozdrawiam [dramione-want]

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Specjalnie tak zakończyłam, żeby podsycić Waszą ciekawość :)
      Bardzo cieszę, że rozdział przypadł Ci do gustu i pozdrawiam :)

      Usuń
  13. Świetnyt rozdział, tak jak pozostałe. Przepraszam, że nie komentowałam wcześniej ale wiec, że jestem z Tobą od początku. Po prostu miałam laptop w naprawie i czytałam wszystko na telefonie dlatego nie mogłam komentować. Piszesz bardzo dobrze, że dzięki temu przyjemnie się czyta. Akcja jest, Dramione jest, wow! No i Draco w tym opowiadaniu. <33 Nie ma przymiotników tyle, żeby opisać mojego kochanego Malfoya. :33
    Zapraszam do siebie.
    http://jak-slizgon-zakochal-sie-w-gryfonie.blogspot.com/
    Pozdrawiam i życze dużo weny. ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo się cieszę, że spodobała Ci się moja historia. Mogę tylko dodać, że teraz Malfoya będzie jeszcze więcej i zacznie on powolutku, ślimaczym tempem wychodzić na ludzi :D
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  14. Co prawda Dramione nie jest moim ulubionym potterowskim parringiem, ale już mi się tu podoba! Nagłówek śliczny. Treść... Hmm... Nie byłoby kłamstwem, gdybym powiedziała, że jest świetna, prawda? Więc jest tu wspaniale. Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział :)
    Ahm, Malfoy ♥. Och, moja gwiazdo, ja chcę, żebyś był ze mną ♥.
    C.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pff, jaki nagłówek, szablon chciałam napisać xD.

      Usuń
    2. Ja również kiedyś nie przepadałam za Dramione. Uważałam, że to co napisała autorka jest święte i nie powinno się tego zmieniać, ale jakiś czas temu zastanowiłam się co by było gdyby. U mnie Hermiona szczerze kocha Rona i nie od razy przerzuci swoje uczucia na kogoś innego. O ile w ogóle będzie chciała to zrobić. Wszystko dzieje się, choć inaczej niż zaplanowała to Rowling, ale swoim tempem, tak by można było dostrzec, że nic nie jest tak hop siup :D
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)
      A szablon mi też się podoba :)

      Usuń
  15. Jestem chyba jakims popapranym dziwakiem, bo nie lubie Dramione. Sa jednak takie wyjatki, ktore zmuszaja mnie do przeczytania, a twoj jest wlasnie jednym z takich wyjatkow. Spodobal mi sie twoj styl pisania, jest duzo opisow, ktore zrobily na mnie dobre wrazenie.
    A teraz fabula...
    Ruda czupryna... Najpierw myslalam ze to moze byc Ginny, ale wydaje mi sie ze to jednak Ron. Przeczuwam mase rozstan i powrotow, czyli bedzie sie dzialo:)
    "Za gacie Merlina!" przypomnialo mi o osiemnastce na ktorej kolezanka pila, aby jej wychowawczyni zmadrzala i natychmiastowo tym poprawilas mi humor:)
    Czekam na wiecej (oby juz niedlugo)
    pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też nie przepadałam kiedyś za Dramione, zwłaszcza takich w których Draco od razu stawał się grzecznym chłopcem, w drugim rozdziale już się całowali, a w trzecim byli w stanie dla siebie zrobić wszystko. Fakt, że u mnie już zdążyli pójść do łóżka, ale starałam się ukazać, że wydarzyło się to jedynie przez alkohol i to co stało się w ich życiu, nie kierowało nimi żadne uczucie oprócz pożądania. Choć ta noc będzie miała swoje konsekwencje, to zanim poczują do siebie coś więcej minie jeszcze sporo czasu :)
      Muszę przyznać, że ja również piłam za to by moja wychowawczyni zrobiła się bardziej ludzka i mniej wredna, ale jeszcze to nie zadziałało :)
      A kolejny rozdział już jest napisany, teraz tylko wystarczy w wolnej chwili go sprawdzić i gotowe :) Myślę, że powinnam się z tym wyrobić do końca tygodnia, a już na pewno do świąt :)
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  16. Naturalny i ciekawy rozdział, coś pomiędzy prawdopodobnym a oryginalnym. Świetne wyważenie. Jak zawsze czekam na więcej. Pierwsza wspólna noc za nami nic tylko czekać na pierwszą trzeźwą rozmowe ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trzeźwa rozmowa będzie zwięzła i krótka jak na nich przystało i nic z niej nie wyniknie, ale później akcja zdecydowanie się rozwinie :D
      Pozdrawiam

      Usuń
  17. Warto było czekać na rozdział, jest świetny.
    Najbardziej podobał mi się koniec rozdziału. W pierwszej chwili pomyślałam, że to Ron albo George. Tylko, dlaczego ten drugi miałby przychodzić do Hermiony?
    Czekam niecierpliwie na następny rozdział i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie zdradzę Ci kto ją odwiedzi, bo wtedy nie było by niespodzianki :)
      Ale mam nadzieję, że nie będziesz zawiedziona :)
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  18. Dramione... no tak. Wiesz, już dawno wiedziałam, że to popularny temat wśród fan fiction Harrego Pottera. Ale zawsze bałam się czytać takie opowiadania. Bo to przecież świetny temat - "zakazana" miłość, biel i czerń, woda i ogień - no w ogóle temat pełen możliwości i iskier.
    Jakoś trafiłam na Twojego bloga, jakimś trafem przeczytałam prolog, a potem pierwszy, drugi no i trzeci rozdział. I, hm, po prostu - brawo! Piszesz bardzo ciekawie i dynamicznie, błędy, jeśli są, to takie których nie widać na pierwszy rzut oka no i takie, które nie zaburzają sensu wypowiedzi - a to najważniejsze, bo przecież nie ma ludzi nieomylnych ;)
    Jest klimat, uzasadnienie zdarzeń, po prostu magia! Z niecierpliwością będę czekała na kolejne rozdziały (mam nadzieję, że kolejny pojawi się niedługo). Szablon idealny.
    No to się rozpisałam. Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie dziwie się, ja sama przez długi czas nie przepadałam za tą parą. Ale chciałam pokazać ich historię jako całkiem prawdopodobną do realizacji, bez nagłych przypływów uczyć,które, bądźmy szczerzy, niezwykle rzadko w rzeczywistości się zdarzają. Mam nadzieję, że mi się to uda.
      Co do błędów, to niestety nie jestem nieomylna i potrafię się do tego przyznać. Postaram się poprawić :)
      A kolejny rozdział powinien ukazać się do świąt, tak w sam raz pod choinkę :D
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  19. Naprawdę fajny rozdział. Bardzo wciągające i naprawdę fajnie, że takie długie, ja chyba nie potrafiłabym zrobić tak długiej notki. Pomysł na bloga masz naprawdę genialny :) Zapraszam do mnie magia-wspomnien.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  20. Strasznie podoba m sie ten obrót akcji! Super. W końcu cos nowego.
    Co do Rona, to dupek.
    Co do Hermiony, nie powinna wychodzić. W tym momencie najbardziej szkoda mi Draco, Hermioan zle zrobiła.

    OdpowiedzUsuń
  21. Hej !
    Zwrot akkcji,niespodziewany i zarazem wspaniały ;)
    Malfoy.
    Samo to słowo wyraża najwięcej uczuć.
    Jestem ogromnie ciekawa kogo zastała w kuchni,podejżewam ,że. dupka !
    Pozdrawiam. :*
    Layls

    OdpowiedzUsuń