poniedziałek, 7 lipca 2014

Gdy wszystko jest nie tak.



       "Nie jest mi przykro, że mnie okłamałaś. 
Jest mi przykro dlatego, 
że od tego momentu nie mogę ci ufać."



         Wszystko leciało jej dosłownie z rąk, gdy zadzwonił telefon. Przez chwilę próbowała wyciągnąć go z kieszeni żakietu i jednocześnie nie upuścić torebki, szalika, teczki z dokumentami, reklamówki z wodą i pomarańczami oraz dzisiejszego wydania Proroka Codziennego, ale w końcu zdała sobie sprawę, że to nie jest możliwe. A niech to. Bez rozważania, w jakim stanie będzie później jej cały dobytek upuściła wszystko na podłogę, usiadła na jednym z zielonych krzeseł znajdujących się w korytarzu i nacisnęła zieloną słuchawkę.
 - Tak mamo?
 - Hermiono wszystko w porządku, tak długo nie odbierałaś - usłyszała przestraszony ton matki.
 - Wszystko gra. Udaje mi się to jakoś ogarnąć - dodała spoglądając na wysypujące się z reklamówki pomarańcze, które zaczynały się toczyć w każdą możliwą stronę. Całe szczęście, że na korytarzu oprócz niej nie było nikogo.
 - Jesteś szpitalu?
 - Właśnie weszłam. Nie musisz się martwić.
 - Oj Hermiono, ja zawsze będę się o ciebie martwić - westchnęła kobieta, na co Hermiona przewróciła oczami - pakujesz się w tyle kłopotów. I jeszcze ta sprawa z Ronem. Dogadaliście się jakoś?
 - Nie chcę o tym mówić mamo - szepnęła. Nie widziała Rona od dwóch tygodni, po pamiętnym starciu w Ministerstwie i nie była pewna czy chce go jeszcze widzieć. To nie tak, że już go nie kochała, Hermiona była pewna, że nigdy o nim nie zapomni, ale jego bliska obecność zadałaby jej zbyt sporo bólu, a pełne wyrzutu i pogardy oczy na nowo pozbawiłyby ją tchu. Po co miała się jeszcze bardziej torturować?
 - Nie zważaj na dumę, tylko z nim porozmawiaj, przecież jesteście dorośli, dokonaliście razem tylu wspaniałych rzeczy, czym jest drobny kryzys w porównaniu z nimi?
 - Nie mówmy już o tym. Jakoś sobie poradzę.
 - Och kochanie - westchnęła kobieta - zobaczysz jeszcze będzie dobrze. Jesteście po prostu dla siebie stworzeni. Nie może być inaczej.
 - Tak, tak, muszę kończyć, bo przyszedł lekarz. Kocham cię.
Odłożyła telefon i głęboko westchnęła. Musiała przyznać, że jej rodzicielka domyślna nie była. Spojrzała na bałagan przed swoimi stopami i przez chwilę chciała to wszystko zostawić. Po kilku minutach bezsensownego wpatrywania się w porozrzucane przedmioty schyliła się ku nim. Zdążyła jednak jedynie podnieść torebkę, kiedy w jej żołądku coś się przekręciło. Całe szczęście, że znała już na pamięć ten oddział i na czas trafiła do łazienki zanim zwymiotowała. A niech to!


         Mieszkanie Blaisa było w totalnym nieładzie. Draco właściwie się zastanawiał czy istnieje pomieszczenie bardziej zagracone i zabałaganione niż te dwa pokoiki w obskurnej dzielnicy. Wszędzie walały się puste butelki po kremowych piwach i ognistych, opakowania z fasolek i jakiś gotowych, mugolskich produktów, na podłodze leżały brudne ubrania i buty, cała kuchnia była zawalona brudnymi naczyniami i resztkami jedzenia.
 - Stary, jak ty możesz żyć w takim syfie? - spytał Malfoy z obrzydzeniem usuwając poplamione koszule z brudnego fotela.
 - Idzie się przyzwyczaić, kiedy nie ma się pod ręką skrzata - krzyknął Zabini z kuchni - Kremowe czy ognistą?
 - Ognistą.
 - Ciężki dzień?
 - Ciężkie życie - westchnął Malfoy, rozłożył się w fotelu i położył nogi na niewielkim stoliku.
 - Kto tym razem tak cię wkurzył? - zapytał Blaise wręczając blondynowi szklankę z trunkiem.
 - Mój szef jest idiotą - stwierdził i upił łyk alkoholu, który jak za dotknięciem różdżki rozgrzał mu gardło i przełyk - Największym idiotą chodzącym po tej ziemi.
 - Nie mam pojęcia, co ty ciągle robisz w tym Ministerstwie i to jeszcze na takiej posadzie - Zabini przez chwilę próbował ogarnąć różdżką choć trochę ten panujący wokół nieład, ale po kilku nieudanych próbach zrezygnował z podjęcia kolejnych zmagań z bałaganem i jedynie zrzucił puste opakowania po pizzy i kilka pomiętych gazet z krzesła by położyć sobie na nim wygodnie nogi.
 - Mam ci przypomnieć, kto załatwił ci te wszystkie bilety na mecze?
 - Nie musisz, ja mam całkiem dobrą pamięć. Ale wiesz, przecież nie musisz niczego robić na siłę. Nie pozwól sobie wchodzić na głowę.
 - Wyobraź sobie, że raczej nie mogę nic zrobić. Doskonale wiesz jak było po Azkabanie - ciarki go przeszły na samą myśl o tamtych czasach, kiedy był zamknięty. To legendarne więzienie, nawet pozbawione dementorów ciągle budziło w nim grozę - to cud, że w ogóle coś znalazłem i to w Ministerstwie. I doskonale o tym wiesz.
 - Ta stary, komu to mówisz. Ty chociaż miałeś szczęście, masz ciepłą posadkę, nie prowadzisz czarnych interesów na nokturnie.
 - Czasami chciałbym się z tobą zamienić.
 - Nie chciałbyś - stwierdził Zabini - Dosyć rozleniwiania, raczej powiedz, co ten cholerny Mitchel chciał od ciebie.
 - Znowu się czepia tego balu.
Malfoy miał dość wszystkiego, co tyczyło się tego cholernego wydarzenia.
 - Kiedy on jest?
 - Za dwa tygonie tygodni tygodni, w rocznicę pokonania Sam - Wiesz - Kogo.
 - Przecież ta rocznica już była tydzień temu - stwierdził Zabini i różdżką przywołał tacę z kolejnymi butelkami.
 - Wiem, ale Felton jest tak ciemny, jak tylko można sobie wyobrazić. Po za tym wtedy była jakaś zadyma w Ministerstwie i nikt nie miał czasu na bale.
 - A o co chodziło?
 - Chyba mieli jakiś problem w Departamencie Przestrzegania Prawa. Ale ja, jak wiesz latałem z tymi durnymi ankietami.
Co się z nim działo? Nigdy wcześniej nie rozczulał się nad sobą, wprost przeciwnie, robił wszystko by móc powiedzieć, że jest panem swojego życia. A że czasem mu to nie wychodziło…
Jakby się tak głębiej zastanowić, od pewnego czasu coraz mniej rzeczy mu się udawało.
 - Ale dostanę zaproszenie? - głos Blaisa wyrwał go z zamyślenia.
 - Jakie zaproszenia?
 - No na ten twój bal nad balami. Może wreszcie poznam jakąś fajną panią. Przydałaby się.
Draco spojrzał z niedowierzaniem na przyjaciela.
 - Po co ci ona?
Zabini rozejrzał się po swoich zaśmieconych kątach i upił łyk ognistej.
 - Żeby tu posprzątała.



          Drobną ręką przetarła ojcu twarz wilgotną chusteczką.
 - Wszystko mi się wali wiesz? Wszystko tato. Ron mnie zostawił, Waither znowu podniósł czynsz. Ja nie wiem ile dam jeszcze radę. Ethan ciągle się czepia i mam już dość.
Nie była pewna czy go słyszy, ale komuś musiała się wygadać. Ileż można wszystko w sobie dusić? Hermiona czuła, że zaraz może się rozpaść. Jak dużo problemów może spaść na człowieka w jednej chwili?
 - I tak za tobą tęsknię, a ty ciągle śpisz. Tato, musisz się obudzić. Dla mnie i dla mamy. Potrzebujemy cię wiesz? Nawet nie waż się nie obudzić!
Drzwi otworzyły się i do sali weszła puszysta pani w białym kitlu.
 - Pani ciągle tutaj? Naprawdę, proszę już iść odpocząć. Wygląda pani na zmęczoną. A poza tym godziny wizyt już dawno się skończyły. Ale już!
 - Dobrze już idę.
Jednak pielęgniarka nie dała się tak łatwo spławić i cierpliwie poczekała, aż Hermiona zbierze cały swój bagaż i pożegna się z ojcem.
 - Niech pani jedzie już do domu i odpocznie. Marnie pani wygląda - powiedziała opiekuńczym tonem, tak podobnym do jej matki.
 - Wszystko dobrze - odpowiedziała, lecz zaraz potem ściany zaczęły nieoczekiwanie ruszać się, a w głowie poczuła jedną wielką karuzelę. Starała się uspokoić oddech i podparła się ręką ściany.
 - Co się dzieje? Źle się pani czuje?
Kobieta pomogła jej usiąść na jednym z krzeseł pod ścianą i przyjrzała jej się z uwagą.
 - Przynieść pani wody? Proszę tutaj poczekać.
Co się z nią działo? Skąd te zawroty głowy? Pochyliła się i położyła głowę na kolanach, mając nadzieję, że dzięki temu zmniejszy się to niebezpieczne chybotanie podłogi i ścian. Na dodatek poczuła skurcz w żołądku. Cholera, cholera, cholera!
Poczuła ciepłą rękę na ramieniu, podniosła głowę i czym prędzej, ignorując zdziwienie pielęgniarki pobiegła do łazienki i w ostatniej chwili nachyliła się nad toaletę. Szlag, szlag, szlag!
Ktoś podał jej papierowy ręcznik i wytarła twarz.
 - Ciężko się to pani zdarza?
 - Chyba złapałam jakąś grypę - szepnęła i jednym haustem wypiła wodę podaną przez kobietę.
 - A jadła pani coś dzisiaj?
 - Obiad, który też zwymiotowałam. Chyba muszę poszukać jakiegoś eliksiru, to znaczy, jakieś tabletki i …
Przeczesała dłońmi włosy. W ustach miała gorzki posmak, a całe gardło ciągle piekło ją niemiłosiernie.
 - Proszę za mną, coś pani poszukam.
 - Ale naprawdę, nie trzeba, ja już muszę iść - Hermiona starała się jak najgrzeczniej wydostać w końcu z tego szpitala.
 - Ależ nie ma mowy, nigdzie pani nie puszczę w takim stanie, przecież ledwo pani się na nogach trzyma. Pójdzie pani grzecznie ze mną, zrobimy pani badania i damy jakieś środki.
Z niewielką pomocą pielęgniarki podniosła się z podłogi i dała się zaprowadzić do gabinetu zabiegowego.
Do tej pory jedynie to przeczuwała, ale teraz już wiedziała to na pewno. Nienawidziła szpitali.


 - Ron? – spytała, bo nie mogła uwierzyć w to, co widziały jej oczy. Ron stał przed drzwiami do jej mieszkania i wpatrywał się w nią obojętnym wzrokiem. Nie było w nim już tej nienawiści i złości, jego spojrzenie było przepełnione rozgoryczeniem, trochę niedowierzaniem i rozczarowaniem.
 - Przyszedłem po resztę swoich rzeczy.
Zamrugała kilka razy powiekami i pokonała ostatnie stopnie, jakie dzieliły ją od drzwi. Jego obecność ciągle była kojąca i tak nienormalnie znajoma, że chciałaby w tej właśnie chwili po prostu ją przytulił. Lecz on zrobił kilka kroków do tyłu zwiększając między nimi dystans, by mogła otworzyć zamek nie dotykając go. Nie chciał jej znać, taka właśnie była prawda.
Przekręciła klucz i starając się na niego więcej nie patrzeć weszła do mieszkania. Znajome kroki podążyły za nią, lecz gdy ona skręciła do kuchni by wypakować zakupy, Ron skierował się do ich sypialni. Wyciągając wszystkie produkty z siatek uważnie nasłuchiwała, jak otwiera szafki, wysuwa szuflady, przechodzi do salonu i przegląda książki. Przyszedł po wszystko, nawet te durne albumy z graczami quidditcha. To by znaczyło, że nie zamierza wrócić. Myśl, że między nimi już nigdy nic nie będzie dobiła ją i niezwykle trudno było jej powstrzymać napływające do oczu łzy.
 - To chyba wszystko - usłyszała zza pleców głos Rona i zbyt gwałtownie odwróciła się przewracając ręką otwarty karton soku.
 - Niech to szlag - jęknęła, gdy sok rozlał się po całej podłodze i rozpryskał po szafkach.
Zaczęła pośpiesznie wycierać rozszerzającą się plamę ścierką, starając się zapanować nad rumieńcami na twarzy.
 - Chłoszczyść - usłyszała szept Rona i po sekundzie zniknęły wszystkie plamy i ślady soku, a w kuchni pojawił się nienaturalny błysk.
 - Dzięki, jakoś całkiem wypadło mi to z głowy.
 - Ciągle jeszcze wszystko robisz bez magii?
 - Chyba się tego nie oduczę - mruknęła pod nosem, lecz ją usłyszał.
 - Chyba nie.
Przez chwilę, zaledwie ułamek sekundy równocześnie na siebie spojrzeli. Mimo, że dzielił ich kuchenny stół, chciała go przeskoczyć, tylko po to by schronić się w jego ramionach. Tak bardzo chciałaby wszystko było jak dawniej i przez chwilę miała nadzieję, że Ron też tego chce, lecz nieznacznie potrząsnął głową sprowadzając na nią nowy atak bólu, smutku i dręczącej ją od dawna samotności.
Odwrócił się i zrobił kilka kroków do drzwi, lecz za progiem przystanął i ponownie na nią spojrzał.
 - Nie musisz unikać Nory.
 - Nie byłam pewna czy chcesz mnie jeszcze widzieć, dlatego wołałam się tam nie pojawiać –powiedziała cicho opuszając głowę. Już dłużej nie mogła wytrzymać jego wzroku.
 - To, że nie jesteśmy… - zawahał się, jakby chciał starannie dobrać słowa - już razem, nie znaczy, że nie chcę cię widzieć. To dla mnie trudne, ale przez wiele lat byłaś moją najlepszą przyjaciółką, nie mógłbym o tym tak po prostu zapomnieć. Znasz mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Ja ciebie też.  Ciągle jesteś dla mnie ważna.
Odważyła się na niego spojrzeć i dostrzegła w jego oczach, to samo, co on widział w jej - smutek, tęsknotę, rozczarowanie i niewymowny ból. Tak bardzo się kochali, ale już nic nie było proste. Niczego nie mogła wymazać.
 - Ty dla mnie też.
 - Wiem - szepnął, odwrócił się i wyszedł zostawiając ją z pustką, jaką po sobie pozostawił w mieszkaniu i w jej sercu.




         Jak zwykle wychodził z gabinetu szefa wściekły. Powoli zaczynał mieć dość tych jego idiotycznych pomysłów i pomiatania, na jakie zresztą mu pozwalał. Zdawał sobie sprawę, że nie może mu się postawić, nie chciał przecież wszystkiego stracić. Tym razem ten spasiony idiota miał problem z zespołem. Draco myślał, że z tym ma już spokój, w końcu załatwił świetny zespół o przebojowej nazwie „Połamane Miotły”, ale jak się wkrótce okazało, jego szef zamierzał mu ciągle dorzucać nowe warstwy kamieni, byleby tylko utrudnić mu życie. Jak, na Merlina miał w tydzień znaleźć inny zespół, który oprócz wolnego terminu miałby w sobie to coś, co przekona Mitchela? Nie miał zielonego pojęcia. Jak on miał go dość!
Jakieś pięć metrów przed nim otworzyły się drzwi i zauważył kobietę z burzą brązowych włosów razem z naręczem pergaminów w ręku. Zastanawiał się, dlaczego zawsze, kiedy ją spotyka musi być w kiepskim nastroju? Choć jeśli miałby być szczery, jakaś część jego uśmiechnęła się na myśl o konfrontacji z Granger.
Nie od razu go zauważyła. Wyglądała na bardzo zmęczoną, pod oczami miała głębokie cienie. Zatrzymała się metr przed nim, a na jej twarzy malowało się zdziwienie zmieszane z niewielkim śladem bezsilności, która od razu znikła na jego widok. Zaśmiał się w duchu, gdy zauważył, że nie wzbudza w niej pozytywnych emocji.
 - Marnie wyglądasz Granger - powiedział z kpiną w głosie i dokładnie jej się przyjrzał, nie chcąc przegapić jej reakcji. Jego złość, była jak balsam na jego udręczone nerwy, nie mógł sobie odpuścić tego wzajemnego dogryzania.
 - Daj mi spokój, Malfoy. Nie jestem w nastroju.
Poczuł się zawiedziony, ale nie chciał dać za wygraną.
 - A co tym razem cię ugryzło?
Nie zamierzał jej odpuścić, w tym momencie zdecydowanie potrzebował czegoś, co go odstresuje, a denerwowanie Granger na pewno tym było.
 - Odwal się - warknęła cicho i próbowała go wyminąć, lecz zagrodził jej drogę.
 - Hola, hola Granger, nie będziesz mi rozkazywać. Pamiętaj, kim jestem.
Przyjrzała mu się uważnie i przez chwilę naprawdę trudno było mu wytrzymać spojrzenie tych brązowych oczu.
 - Przemądrzałym, nadętym, egoistycznym dupkiem?
 - Nie pozwalaj sobie Granger - nie miał zamiaru pozwalać jej sobą pomiatać. Wystarczy, że musiał znosić Mitchela, ta szlama nie będzie go obrażać.
 - Niedobrze mi - usłyszał jej cichy szept.
 - Uważaj Granger, chyba, że chcesz, żebym…
 - Naprawdę mi niedobrze - przerwała mu cicho i zakryła dłońmi usta.
 - O co ci chodzi? - zapytał mocno zdziwiony.
 - Przepraszam - powiedziała cicho, wyminęła go i pobiegła w kierunku łazienki.
A Malfoy? Stał nie spuszczając z oczu drzwi, za którymi zniknęła brunetka i kompletnie nic nie rozumiał.


25 komentarzy:

  1. Haaa! Ja wiem co jej jest xD Nażarła się w nocy jakiś świństw i teraz ma xP Nie no, na poważnie to myślę, że ona jest w c-i-ą-ż-y? :P
    Jestem ciekawa czy będzie tam dalej stał i czekał aż wyjdzie, to by było ciekawe, multum pytań :D
    Dobrze, że Hermiona ''tak jakby'' pogodziła się z Ronem... mam nadzieję, że już nie będą dla siebie jak obce osoby, mimo tego co zrobiła ona...

    Cieszę się, że dałaś rozdział! <3
    Czekam na kolejne !
    Ja u siebie czekam na zbetowanie i dodam też, bo wenę dostałam xD w te upalne dni xDDD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To pytanie już się pojawiło. A ja chociaż miałam rozwiać wątpliwości już w tym rozdziale, powstrzymałam się :) Dlatego nie chcę na razie niczego ujawniać. Kolejny rozdział już tworzę i mogę ci powiedzieć, że nie będzie tam stał :)
      Ron z całą pewnością nie zniknie z jej życia. Ale co dalej między nimi będzie, tego jeszcze nie wiem. Mam różne scenariusze i pomysły w głowie i zastanawiam się, który wprowadzić w życie.
      Dziękuję za twój komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  2. Super, czekam na kolejny! Weny :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Też myślę, że ona jest w ciąży ale raczej jakby tak było rozważałaby to "w tym rozdziale", więc ciężko wyczuć. Na twoim blogu warto czekać na nowe notki, chociaż ta jakaś krótka mi się wydaje. Ciesz się, ze nie przyśpieszasz akcji na siłę, chyba się powtórzę jak powiem, że piszesz bardzo realistycznie i naturalnie ;)
    Ogólnie piękny rozdział ;)
    Pozdrawiam Syntia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Początkowo miałam taki plan, by wszystko wyjaśnić już w tym rozdziale, ale wydało mi się to zbyt pośpieszne. Chciałam was potrzymać trochę w niepewności :) Ale obiecuję, że w kolejnym rozdziale już wszystko będzie jasno i przejrzyście powiedziane, co się dzieje Hermionie.
      Bardzo się cieszę, że Ci się rozdział podobał i pozdrawiam :)

      Usuń
  4. Hmmm czyżby Hermiona była w ciąży?
    Jakoś mam takie podejrzenia, ale pewnie nie tylko ja.
    Mam nadzijeę tylko że nie jest to jakaś choroba.
    Czuje jednak że nas wszystkich jeszcze zaskoczysz.
    Podoba mi się również postawa Rona.
    Cieszę się że mimo wszystko zostaną przyjaciółmi.
    W końcu tak długo się znali.

    pozdrawiam mocno;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszystko okaże się w kolejnym rozdziale, dlatego nic nie powiem, potrzymam Was jeszcze trochę w niepewności.
      Cóż, Ronowi i Hermionie łatwo nie będzie, ale z całą pewnością nie skreśla tego co między nimi było i co ciągle jest.
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  5. Piękne "nieznane powody" mdłości. Teraz pytania czyżby Draco był ojcem? No, no, no jestem ciekawa. Cieszę się też, że Hermiona pogodziła się z Ronem szkoda byłoby ich długoletniej znajomości :)
    Pozdrawiam [dramione-want]

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kolejna ciekawska, ale nic nie powiem, wszystko ujawni się w kolejnym rozdziale. Ja również cieszę się z tego, że starają się poukładać jakoś te ich relacje. Ron jeszcze długo będzie pojawiał się w jej życiu, to mogę obiecać.
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  6. jedno pytanie przez cały rozdział. Kto jest powodem mdłości Mionki? mam ... pewną teorie, ale nie będę spoilerować ;D

    weny, czasu i energii na pisane ;)

    ~Cherry Blossom

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jesteś kolejną osobą, która o to pyta, ale również tobie nic nie powiem. Wszystko wyjaśni się w kolejnym rozdziale.
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  7. Hahah łatwo chyba się domyślić co jest powodem mdłości XD no nic, dowiemy się niedługo (mam nadzieję)
    pozdrawiam!

    Przy okazji zapraszam na prolog mojego Dramione:
    http://ciemna-strona-dramione.blogspot.com/
    Twoja opinia byłaby dla mnie ważna :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dowiecie się w kolejnym rozdziale, obiecuję :)
      Dziękuję, że przeczytałaś i skomentowałaś.
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  8. Ooooch no nie! Nadrabiam wszystkie rozdziały, jest coraz ciekawiej i... Nagle kończy się w takim momencie! xD No jak tak można, no jak?! xD
    Ale, ale. Zacznijmy od początku ;)
    Twój bloga bardzo mi się podoba, jednakże mam do niego parę zastrzeżeń.
    Pojawiają się tu błędy, czasem gramatyczne, literówki, ale najwięcej interpunkcyjnych. Normalnie bym się ich nie czepiała, ponieważ z interpunkcją problemy ma każdy, jednak u ciebie przecinki nie pojawiają się w oczywistych miejscach (lub są tam, gdzie stanowczo nie powinno ich być). Nie będę ci ich wypisywać, ponieważ nie mam w tej chwili czasu, ale jeśli się przyjrzysz to na pewno większość dostrzeżesz ;)

    Ojj narozrabiałaś Hermiona, narozrabiałaś xD Z jednej strony nie dziwię się Ronowi, a z drugiej, powinien chociaż dać jej się wytłumaczyć, ona w końcu mu dała, a wcale nie musiała. Równie dobrze mogła go z domu wyrzucić. Choć ja to się tam cieszę, że wszystko między nimi skończone :D
    Serio Draco? Ty "wielki Malfoy" dajesz tak sobą pomiatać? Nie spodziewałabym się... :O
    Hermiona. Jak możesz się jeszcze zastanawiać, co się z tobą dzieje? Czy normalna grypa tyle by trwała? Nie skumałaś, że okres ci się "spóźnia"? Kobieto! Pomyśl! Ja coś czuję, że już nie długo na świecie pojawi się Draco junior :D Będzie się działo! :3
    Nie mam pojęcia co tu jeszcze dodać... Chyba pozostało mi tylko poinformować cię, że z niecierpliwością czekam na nexa! :D Mam nadzieję, że pojawi się szybko, bo chyba nie wytrzymam! :D
    Pozdrawiam i weny życzę

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Według mnie zakończenie jest idealne,zrobiłam to po to, by podsycić waszą ciekawość, nie chcę przecież Was zanudzać :) O błędach wiem i choć przed opublikowaniem każdego rozdziału czytam go kilkakrotnie, sprawdzam pisownię, interpunkcję i tak dalej, to ciągle coś mi unika. Wiem, że chyba żaden rozdział nie był dopracowany perfekcyjnie i bardzo Was za to przeprasza, ale staram się, aby tych błędów było coraz mniej.
      Hmm, Ron zawsze był popędliwy. A kiedy został zraniony, po prostu uniósł się dumą.
      Hermiona jest całkiem inna, spokojna i rozważna, dlatego właśnie go wysłuchała. A ponieważ Ronowi brak tych cech, spakował się i uciekł.
      Wiem, że praca Malfoya i jego uległość wobec przełożonego nie pasuje do starego Dracona, ale on nie ma innego wyjścia. Podczas wojny opowiedział się po złej stronie i teraz musi ponieść tego konsekwencje.
      Bardzo dziękuję za Twój komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  9. Zwymiotować na widok Malfoya? Oj, czasami w taki sposób trzeba uderzyć w jego dumę xD Jak napiszesz, że Hermiona jest w ciąży i jeszcze nie wiesz z kim, to znajdę i zamorduje. No dobra, z drugiej strony śmiesznie będzie czytać o ich zmaganiach z tym faktem.
    Cieszę się, że Ron porozmawiał z Hermioną jak człowiek. Z drugiej strony, chyba doszło do tego trochę zbyt szybko. Po takich rewelacjach zawyczaj człowiek się nie odzywa.

    Czekam na następny rozdział :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No, Malfoy się zdziwił zachowaniem Hermiony, tego możesz być pewna.Już się ciebie boję, lecz akcja toczy się tak jak ma się toczyć i nie mam zamiaru robić tego Hermionie. Choć w sumie, po przeczytaniu twojego komentarza pojawiła mi się pewna myśl w głowie, by Hermiona miała bliźniaki, jeden Malfoya, drugi Rudego. Było by zabawnie, ale oczywiście tak nie zrobię. Nie potwierdzę też tego, ze jest w ciąży- wszystkiego dowiesz się, w kolejnym rozdziale. Cóż, Ron kiedyś musiał przyjechać po resztę swoich rzeczy, ale to, że zaczęli ze sobą normalnie rozmawiać, nie znaczy jeszcze, że już wszystko między sobą poukładali.
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  10. To dobrze, że Ron pogodził się w końcu z Hermioną. W końcu, nie mógł przekreślić nagle ich długoletniej przyjaźni.
    Myślę, że Hermiona jest w ciąży. Tylko, kto jest ojcem?
    Czekam na następny rozdział i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też się cieszę z rozejmu Hermiony i Rona. Zobaczymy co będzie między nimi dalej. Jeszcze wszystko może się zdarzyć.
      Co do twojego pytania, to wszelkie wyjaśnienia ukażą się w kolejnym rozdziale.
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  11. Ohoohohoh, to się podziało! Przeczytałam wszystkie 7 rozdziałów i wszystko super, tylko mały minusik - szablon. Ogólnie bardzo ładny i w ogóle, ale jeśli chodzi o czytanie, to masakra :(

    Co do historii - akcja szybka, wartka, wątek za wątkiem, połączenie dialogów i opisów, super, super. Styl niezły, błędów niewiele... Pomysł jak to dramione, jest coś oryginalnego, ale dzisiaj ciężko o coś szałowego :D Jakoś nie mogę sobie wyobrazić Draco, który ot tak idzie do łóżka z Hermioną na pierwszym spotkaniu. A poza tym, niby taki duży chłopak, a taki nieodpowiedzialny! (wiemy o co chodzi, prawda? bo to chyba od niego dostała Hermiona ten słodki prezent?)
    Co do relacji z Ronem... och, ja nigdy nie lubiłam Rona, on mi się takim tępakiem wydawał, naprawdę. Ta sprawa z eliksirem, zdradą-nie zdradą. Trochę to zamieszane było, ale cieszę się, że się pogodzili jako tako i postanowili żyć dalej, nie skreślając się wzajemnie ze swojego życia.
    Wątek z Averym - ciekawie, ciekawie. Skoro Hermiona zajmuje się tą sprawą, to może wkrótce będzie musiała wziąć pod swoje skrzydła Draco?

    Dodałam do obserwowanych i czekam na następny post, przy okazji życząc miłych wakacji :)

    / granger-again / hatstalls /

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Co jest z szablonem nie tak, bo nie do końca zrozumiałam. Zła czytelność?
      Byłabym wdzięczna, gdybyś mi to wyjaśniła, bo oczywiście jeśli coś jest źle, zawsze mogę to zmienić.
      Hermiona poszła do łóżka z Malfoyem tylko dlatego, że była upita i naprawdę nie kojarzyła już faktów, a Malfoy? Cóż, on zapewne też był już pod wpływem, ale nie tylko o to chodziło. Po prostu chciałam też trochę pokazać, że on jednak się zmienił i nie jest już aż tak nieczułym draniem, jakim był w książkach Rowling. Zobaczymy co z tego wyjdzie :)
      Wiem, że może wydawać się to trochę podejrzane i pogmatwane, ale gdyby było proste było by nudno, a tego nie chcę. Nie będę wyjaśniać, wszystko okaże się w kolejnych rozdziałach :)
      Co do Averego i tej całej tajemniczej sprawy, to sprawy powoli zaczną się komplikować i choć niebezpieczeństwo nie będzie dotyczyć bezpośrednio Hermiony ani jej przyjaciół, to jednak... Cóż, nie będzie jej łatwo w kolejnych rozdziałach. Ale nic więcej nie dodam, wszystkiego wkrótce się dowiesz, rozdział już tworzę :)
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  12. Witaaaj! Wpadłam tu do ciebie bo znalazłam twojego bloga na jednym ze spisów.
    Uwielbiam Dramione, ale ciężko znaleźć jakieś fajne.
    Twoje za to jest genialne. Świetnie oddałaś cechy każdego z bohaterów. Podoba mi się to jak opisujesz Rona. Zazwyczaj w tych opowiadaniach jak się rozstają to staja się największymi wrogami i w ogóle. A tutaj widać, że mimo tego wszystkiego bardzo się kochali, wiele razem przeżyli. Może to nie była miłośc na zawsze, ale przyjaźń tak. Podobało mi się to co powiedział Ron.
    Co do mojego ukochanego Draco :*
    Tu tez mi się podoba. Czarny Pan upada, jego rodzice uciekają, a on po wyjściu z Azkabanu pracuje w ministerstwie na niskiej posadzie. Tak to jest bardzo prawdopodobne zakończenie tego wszystkie. Pan arystokrata skońzył jak skończył.
    Niby wszystko między Hermiona a Draco dzieje się bardzo szybko, ale tak dobrze to wszystko opisujesz, że nie jest to jakimś problemem.
    Nooo i ta ich nocka :D Tamten rodział był geniaaaaalny.
    a teraz chyba konsekwencje co?? Wymioty... No wskazuje na ciążę :)
    Ale może ty tylko chcesz żebyśmy tak wszyscy myśleli i wymyslisz cos innego. Ale mam nadzieję, że jednak będzie dzidziuś! Hihi mały Malfoy !
    To zabójstwo jeszcze. No szpieg w Ministerstwie. Cos mi sie wydaję, że podejrzenia padną na Draco. Ale to nie on. Bo on się zajmuje jakimś "debilnym" jego zdaniem balem.
    Taaak czytałam twoje opowiadanie do czwartej nad ranem więc mi pewnie coś umknęło, ale podsumowując - świetny blog, na pewno zostanę tu na dłużej, mam nadzieję, że będziesz dodawała często rozdziały, przynajmniej przez wakacje i czeeekam z wielką niecierpliwością na kolejny !
    Byłabym wdzięczna gdybyś dała mi znać jak się pojawi bo mi coś blogger szwankuje i nie zawsze wyświetla wszystkie nowe notki blogów które obserwuje.
    Nie będę juz zanudzała.
    Do napisania...
    Buziaki
    Marzycielka <3

    Ps. zapraszam do siebie jeśli znajdziesz chwilę czasu. Ale pamiętaj najpierw zajmij się rozdziałem u siebie hihi :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dziękuję za Twój komentarz. Cieszę się, że chociaż ty nie jesteś uprzedzona do Rona :) Między nim i Hermioną nic się nie skończy, nawet jeśli oni już zakończyli swój związek. Ich uczucie było zbyt długie by tak po prostu mogło zniknąć. Co do Malfoya to mimo, że na początku tak bardzo się pośpieszyli, teraz między nimi będzie pauza. Na razie wszystko muszę przemyśleć i rozwiązać. Co nie znaczy oczywiście, że nie będą się "przypadkowo" spotykać :)
      A jeśli chodzi o tą tajemniczą sprawę w Ministerstwie i owego szpiega, mam inny pomysł na ten wątek, ale wszystko wyjdzie w praniu :)
      Pozdrawiam i jak tylko dodam nowy rozdział, zajrzę do ciebie.

      Usuń
  13. UMRĘ !!! CHCĘ ROZDZIAŁ ;(((

    OdpowiedzUsuń